Monopoli 2

Camping San Stefano vlakbij Monopoli heeft een eigen zandstrandje, gelegen aan een kleine baai. Als gast krijg je een sleutel van het hek. De rest van de kust bestaat uit ruwe scherpe rotsen. Dat zorgt wel voor schilderachtige beelden als de golven daarop stukslaan. Er groeien zandlelies en zeeajuin en tientallen kleine hagedissen schieten weg tussen de stenen als je langsloopt.

We gaan tegen de avond naar de stad en lopen langs de haven het oude centrum in. Het weekend begint en veel mensen komen eten, langzamerhand verandert de hele binnenstad in één groot terras.

Ook Monopoli heeft zijn kerken, als eerste belanden we in de Santa Maria del Suffragio (van de voorspraak), beter bekend bij de bewoners als Chièsa di Purgatorio, Vagevuur. In zuid Italië zijn in de tijd van de Reformatie meerdere kerken gebouwd met dit thema. Onder invloed van o.a. Luther en Calvijn kwam de leer over het vagevuur onder druk te staan. De Kerk zou daarmee een belangrijk pressiemiddel verliezen. Aan de ene kant om de gelovigen aan te sporen tot een heilig leven, zodat het verblijf in het louterende voorportaal van de hemel zo kort mogelijk zou zijn.

Luther vond, ik denk terecht, dat vroomheid op basis van angst de plank mis slaat. Aan de andere kant zou een belangrijke bron van inkomsten verloren gaan. Immers kon men als levende de zielen van overleden verwanten vrijkopen. Veel kerkelijke schoonheid die we vandaag nog steeds kunnen bewonderen is op die manier bekostigd. Een bekend voorbeeld is de Sint Pieter in Rome. Kardinaal Simonis noemde die kerk eens (in een gesprek met theoloog Bram van de Beek) het grootste symbool van Gods genade. Toen van de Beek wat verbaasd reageerde zei Simonis: ‘Ja, want Gods genade moet wel oneindig groot zijn als hij met een kerk die dit heeft uitgehaald nog door wil gaan’.

Het Memento Mori is in de kerk van het Vagevuur volop aanwezig, met hologige schedels op de deuren en in het beeldhouwwerk van het interieur. De hele sfeer is wat naargeestig, vooral als we het zijportaal betreden waar een aantal aangeklede gemummificeerde lichamen rechtop zijn opgesteld in vitrines. Het zijn vooral dode notabelen en mede stichters van de kerk die vanaf hun plek ons lijken te willen waarschuwen: heden ik, morgen gij. Ik kan er niet toe komen ze te fotograferen. Voor wie het wil zien: kijk maar op internet.

Vlakbij deze kerk staat de Kathedraal Maria della Madia. Een vrolijker beeld zien we hier als er net een bruidspaar naar buiten komt. Ook deze kerk kent haar legende, over een hout schaarste probleem. Bij de bouw in de twaalfde eeuw waren geen balken beschikbaar voor het dak van de kerk. Na veel bisschoppelijk gebed bleek plotseling een vlot van balken (madia) in de haven te liggen met daarop een icoon van Maria met Kind. De kerk werd afgebouwd en het icoon kunnen we nog steeds bewonderen. Later is de kathedraal verbouwd tot het barokke gebouw wat het nu is. De wonderbalken zijn in het interieur verwerkt. De kerk valt vooral op door het vele veelkleurige ingelegde marmer.

Ruim 30 autominuten landinwaarts ligt Alberobello. Het is een mooie rit door de heuvelachtige Trulli streek. Een Trullo is een rond huisje of opslagplek van los gestapelde platte stenen. Ooit bedacht om belasting op onroerend goed te vermijden, ze kunnen snel worden afgebroken en verplaatst. In heel Puglia zien we ze wel staan in velden en olijfgaarden, maar in deze streek zijn ze doorontwikkeld tot woonhuizen of complete villa’s. Alberobello is een stadje dat helemaal bestaat uit Trulli. Er is zelfs een Trullikerk. Daar is weinig onroerends meer aan. Als we rondlopen tussen de huisjes krijgen we het gevoel dat op elk moment een groepje Smurfen om de hoek kan komen. Niettemin wonen er gewone mensen (is het verbeelding of zijn ze toch wat kleiner dan normaal?) en we mogen zelfs even binnen kijken.

Niet ver van Monopoli ligt Polignano. Een stadje waar het woord ‘pittoresk’ lijkt te zijn uitgevonden. We benaderen Polignano eerst over zee, we hadden een ‘boat tour’ gereserveerd. Deze voerde langs de grotten voor de kust bij deze stad en er was gelegenheid om vanaf de boot te zwemmen. Een deel van ons gezelschap maakte daar gebruik van, ik was al nat genoeg van het buiswater.

Polignano ligt op hoge rotsen en lijkt daar uit op te groeien. We eten ijs bij de kampioen ijs maken op Piazza Garibaldi en bekijken het standbeeld van Domenic Modugno, de zanger van het lied ‘Volare’. Velen laten zich fotograferen bij dat beeld met wijd gespreide armen en vingers. Polignano is een plek voor modebladen en reis magazines. Met poëzie op muren en deuren. En met te weinig parkeerruimte.