Sanitair

“Van reizen leer je tolerantie.” – Benjamin Disraeli

Het openbaar toilet in de binnenstad van Praag werd bewaakt door een ernstig kijkende man achter een loket. Nadat we het verschuldigde tarief hadden betaald scheurde hij zorgvuldig voor elk van ons vijven drie velletjes van een bruingrijze ruw papieren wc rol en overhandigde die met een veelbetekenende blik. Dit was het, meer kon hij niet voor ons doen.

Dat is al weer jaren geleden. Dit jaar doen we zeker zestien campings aan en bezoeken we allerlei restaurants, bezienswaardige plekken en andere openbare gelegenheden. Niets menselijks is ons vreemd, ook wij moeten wel eens wat. Hierbij wat observaties. Niet om te oordelen of te veroordelen, ‘s lands wijs ‘s lands eer en zo, het is gewoon wat ik ervaar.

Verbazend hoeveel verschillende systemen er bestaan voor het doorspoelen van een toilet. Het is vaak even zoeken. Zo zien we in Italië soms een drukknop vlak onder de stortbak. Daar kan een kind niet bij….

Veel werkt tegenwoordig met sensoren. Toiletten spoelen soms al door als je maar enigszins beweegt. Dat is even schrikken, maar ‘t is wel verfrissend. Ingewikkelder is het bedienen van moderne kranen. Een bezwerende beweging onder of boven de kraan, voor of achter de kraan, onder de wasbak of soms ook een pedaal op de vloer geeft het gewenste resultaat. Staande naast enkele andere bezoekers voer je zomaar een geïmproviseerd ballet uit.

Vaak is de ook verlichting voorzien van die duurzame sensoren. Geen kwaad woord hierover, maar de tijdsduur is soms wel wat krap. Als je wat langer zit ben je genoodzaakt af en toe een wilde armbeweging te maken, tenzij je werken der duisternis wilt verrichten.

In Italië is het voorschrift dat koffiebars en eettentjes een bezoekerstoilet moeten hebben, nog niet zo lang van kracht. De meeste van deze gelegenheden zijn dan ook duidelijk tegen wil en dank ingericht. Soms in een bezemkast of een verloren hoekje onder een trap. Vaak voorzien van een rammelende ruimtebesparende schuifdeur die in de eerste week wellicht sloot, maar daarna niet meer. Fluiten of zingen dus, of zodra je iemand hoort aankomen ‘occupado!’ roepen. Of iets anders wat je maar te binnen schiet. Wie deze ruimte moet schoonhouden is zo te zien ook de eigenaar van de tent vaak niet duidelijk.

De meeste campings in het buitenland, die wij bezoeken althans, leveren geen papier op de toiletten. Dat neem je dus mee, al dan niet zichtbaar. Voor velen het argument om het kamperen te verfoeien, maar je went er wel aan. Er is een tussenvorm: papierrollen buiten de toiletten, in hetzelfde gebouw. Je scheurt af wat je nodig denkt te hebben en doet je ding. Ik zag ooit zo’n papiersliert over de deur van een hokje naar binnen verdwijnen, iemand had het systeem niet helemaal begrepen. Een voorbijganger zag zijn weg versperd en scheurde achteloos de sliert door. Soms als ik ‘s nachts wakker lig denk ik nog wel eens na over de vraag of de ingezetene genoeg had, of niet. En of ik hem had moeten helpen. Zoiets blijft knagen.

Dan nog iets over douches op campings. Ook hier is de variatie in systemen oneindig. Ideaal is natuurlijk gewoon: kraan open en er stroomt warm water uit. Dat komt voor. Vaker is er een munten systeem. Je koopt de munten bij de receptie. Die werp je dan in een kastje en dan komt er warm water uit de kraan. In een laatje van onze caravan liggen een aantal overgebleven muntjes, ze zijn allemaal verschillend en passen nooit op het systeem van de camping waar we zijn. Dan is de vraag: telt hij dóór als je even de kraan sluit, of niet? En hoeveel tijd heb je? Dat zijn spannende vragen! Hetzelfde met oplaadbare pasjes die je, alweer magie, voor een vakje op een kastje moet bewegen en daarna of daarvoor of tegelijkertijd het nummer van jouw cabine moet intoetsen. Soms werkt het…soms niet.

Dan zijn er nog andere factoren zoals: hoeveel ruimte heb je, is er een tussenwandje waarachter je je kleren droog kunt houden, zijn er haakjes en hoeveel dan, enzovoort… Douchen op de camping vraagt een flexibele geest. En soms ook een flexibel lichaam. Kortgeleden nog was ik in een douchecel waar de sproeikop zo laag en dicht op de muur zat dat ik als een paling langs de wand moest kronkelen om nat te worden. Dat is altijd nog beter dan douchekoppen aan een slang. Vaak is de slang lek zodat het meeste water niet uit de sproeier komt maar onderweg ontsnapt. En laatst, in een hotel, hing een handdouche waarvan het draaipunt erg los zat. Toen ik de kraan open draaide zwenkte de kop door de druk razendsnel omhoog zodat de hele badkamer droop.

Het zijn ervaringen , ik oordeel niet, het zijn oefeningen in tolerantie. En als reiziger moet je ook redenen hebben om weer eens naar huis te gaan.

Na een voorspoedige reis van Milaan naar Lörrach bij Basel, waar we het weekend hebben doorgebracht, en een tussenstop in Boppard aan de Rijn zijn we weer op onze basis in Leek. Na bijna dertien weken, 16 campings en 10530 km. tussen de wielen kijken we terug op een fantastische reis met indrukwekkende ervaringen. Italië is een prachtig land waar we zeker, als de gelegenheid er is, terug komen. Er is nog zoveel te ontdekken!

We zijn blij om weer terug te zijn, dankbaar dat de reis zonder noemenswaardige incidenten is verlopen en ongeduldig om ons weer eens in onze eigen badkamer op te sluiten.

Het was een genoegen dit blog te schrijven, dank voor het lezen!

Willem.