Van Manfredonia naar Bisceglie

Van Manfredonia naar Bisceglie

De zuidelijke kustweg van Gargano, het schiereiland dat de ‘spoor’ van de Italiaanse laars vormt, vonden we zo mooi dat we besloten dezelfde weg nog eens te rijden. Maar dan in omgekeerde richting, van Manfredonia naar Vieste. Dat leverde weer heel andere beelden op. Temeer omdat we de tunnels vermeden waar we de eerste keer wel in belandden.

Tijdens deze rit hadden we een beeldgesprek met een medewerker van Vodafone. In een eerder gesprek met iemand van de helpdesk werd ons namelijk verteld dat een coöperatieveen meevoelende baliemedewerker mij op deze manier wel zou willen beschouwen als ‘in de winkel aanwezig’. Zo niet deze werknemer. Hij zag mijn hoofd, ik toonde mijn paspoort en mijn bloedeigen zoon stond aan de balie. Maar dit alles was niet voldoende voor de jongeman de regels iets ruimer te interpreteren. Ik snap het wel, hij wilde goed zijn werk doen en dat is zeer te prijzen. Maar zodoende kreeg ik geen simkaart op mijn oude nummer. Als alles volgens plan verloopt arriveert onze zoon op de 14e met een nieuwe telefoon en een prepaid simkaart met een nieuw nummer. Zolang we op reis zijn is dat even behelpen dus.Ooit komt het weer goed. Maar hoor naar mijn raad: begin nooit aan een mobiele telefoon. En als dat onverhoopt wel gebeurt….

Voordat deze reis begon zeiden we: we gaan naar Puglia. De Italiaanse provincie in de hak van de laars. Ruim voor Manfredonia hadden we dat doel bereikt. Maar Puglia is zeker 400 km lang. Wat heeft dit gebied nog meer te bieden?Verder dus! We rijden vlaklangs de kust op de SP141 over de smalle strook tussen de zee en de Saline, een grote ondiepe watervlakte waar al eeuwenlang zeezout wordt gewonnen. Bij de plaats Margharita de Savoie zien we bergen zeezout liggen. De Saline schijnt ook een interessant vogelgebied te zijn. Bij een stop zien we in de verte een groep flamingo’s pootjebaden. We belanden uiteindelijk in Bisceglie, een van de vele havenstadjes aan de kust, gelegen ergens tussen Trani en Bari. Een mooie ommuurde camping, meteen aan zee. We vallen met onze caravan een beetje uit de toon tussen alle campers, de een nog groter dan de ander. Maar ‘t is een goede plek, we blijven hier tot zoon arriveert op vliegveld Bari.

Hier kun je fietsen! De haven van Bisceglie is dichtbij en we hobbelen over de grote keien in de straatjes. Langs de boulevard is zelfs een blauwgekleurd fietspad. Trani is ook niet ver, maar eenmaal buiten Bisceglie houdt het fietspad op en moet je je maar zien te redden. Een voordeel is dat alles op twee wielen hier niet gebonden schijnt te zijn aan verkeersregels. We fietsen op vluchtstroken en voetpaden, geen probleem. Ook Trani blijkt gezellig en interessant met zijn kathedraal bijna in zee en het massieve kasteel. Boven een deur in het oude centrum lezen we ‘Amsterdam’ en even om de hoek zijn deuren met ‘Londen’ , ‘Danimarca’ en iets wat opZweden lijkt. Het zijn vroegere wisselkantoren voor zeelieden. Zo te zien kun je ongeacht je nationaliteit tegenwoordig in ‘Amsterdam’ een prima menu halen, als de osteria tenminste open is.Trani heeft ook een Joodse wijk met een synagoge, later een kerk en nu een museum met beide als thema.

Met de auto rijden we landinwaarts naar Gravina. Door een blogger op internet aanbevolen als ‘klein Matera’. Je moet dan wel weten dat Matera bekend is door zijn grotwoningen. Inderdaad treffen we in Gravina een rotswand aan met grotten die ooit zijn bewoond of als kerk gebruikt. Een voormalig aquaduct verbindt deze wand met het nu bewoonde deel van de stad. Voor de kenners: in de Bondfilm ‘No time to die’ springt de held over de rand van deze brug het ravijn in. En overleeft uiteraard, gezien de titel. Als toeristische trekpleister is de stad duidelijk in ontwikkeling. Veel woningen worden gerestaureerd, zelfs is een hele wijk ontruimd omdat het te gevaarlijk werd om er te wonen. Ook wel weer bijzonder om zo’n proces te zien groeien. In Matera schijnt de restauratie verder te zijn gevorderd, deze stad staat nog op ons lijstje. In Gravina bezochten we nog de kathedraal met een rijk bewerkt plafond en, opvallend, het orgel voorin, waar het volgens mijn bescheiden mening ook hoort te staan.