Manfredonia

Manfredonia

De eigenaar van camping Colli dei Lupi is een energieke tachtiger. Mevrouw doet de administratie. ‘In Italy you need a masters degree for that’, zegt de man. Zijn Engels is beter dan ons Italiaans. Hij maakt graag een praatje met zijn gasten en deelt zijn levenswijsheden met ons. Als we vertrekken zwaait hij ons na vanaf een berg stookhout. Over een paar weken vertrekken ook zij, naar hun huis in Pescara. ‘Maar we blijven zolang er nog gasten zijn, je kunt de mensen toch niet wegsturen!’, zegt hij.

De etappe is voor ons doen vrij lang deze keer, zo’n 270 km. naar Manfredonia. We nemen daarom de snelweg. De kustweg SS16 is mooi, maar gaat door dorpen en langs duizend rotondes. Niet ideaal als je een flinke afstand wilt afleggen.

We stoppen halverwege voor een lunch op een parkeerplaats. Een picnicbank met uitzicht over zee, prachtig! Weer onderweg, na ongeveer 25 km. mis ik mijn telefoon, ligt niet op zijn vaste plek in de deur. Afslag genomen, zoeken in auto en caravan, terug gegaan naar de parkeerplek, kortom al het mogelijke gedaan maar de telefoon blijft zoek. Helaas. We ondernemen inmiddels pogingen een nieuwe hier te krijgen via een zoon, hij komt vanaf volgende week een stuk meereizen. ‘Tis nait aans’.

De laatste kilometers over de SS89 naar de havenstad Manfredonia voeren door een vlak, droog en dor landschap. Half ingestorte huizen en fabrieken, sterk verbleekte verkeersborden en wegmarkeringen, slecht wegdek. Dit is duidelijk een arme regio.

Vlakbij de kust ten zuiden van de stad zijn bomen en stranden die samen de ‘Riviera Sud’ vormen. Er zijn een aantal ‘lido’ campings, die hebben dus rechtstreeks toegang tot het strand. Wij kiezen eentje waar je niet ongevraagd een parasol en twee bedjes moet betalen, of je ze gebruikt of niet. Camping Solpi dus. Ruimte zat, we zijn inmiddels ver gevorderd in het seizoen. We staan onder dennen en eucalyptus bomen. Die ruiken lekker.

Manfredonia ligt onder aan een uitstulping van de oostkust, de spoor van de laars zeg maar. Een schiereiland met de naam Gargano. Door een paar camperaars die we spraken bij Ancona werden we gewezen op de stad Vieste, gelegen op de uiterste punt van die uitstulping. Een mooi doel voor een dagtrip. We gingen via Monte S. Angelo, een pelgrimsoord waar in de 5e eeuw de aartsengel Michael meerdere keren zou zijn verschenen aan de plaatselijke bisschop. De grot waarin dit gebeurde is onderdeel gemaakt van een uitgebreid heiligdom met kerk, te bereiken door het afdalen van een lange trap. Juist toen ook wij beneden waren luidde een bel en begon een dienst met een lied bij orgelspel. Het klonk verrassend modern en bijna alle aanwezigen kenden de Italiaanse tekst. Luce del Mondo…. Licht van de Wereld. Een lied van Hillsong, voor de ingewijde lezer: in protestants nl. bekend als Opw. 595. Zou het dan toch nog eens wat worden met die oecumene?

Monte S. Angelo ligt op bijna 800 m. hoogte en biedt een prachtig uitzicht op de zee, hier de Golf van Manfredonia, en het kustgebied met enorme velden olijfbomen. De witte huizen hebben een typische vorm, vrij hoog en smal, met een pannendakje.

Vanaf hier rijden we dwars door Gargano naar Vieste. We passeren het Foresta Umbra, een bosgebied waar veel wordt gerecreëerd door inwoners. Het laatste stuk gaat door olijfgaarden, hier en daar wordt de olijfolie van het huis te koop aangeboden.

Vieste is een havenstadje op witte krijtrotsen. Een alleen staande puntige rots aan het strand is volgens een legende de versteende visser Pizzomuno, wachtend op zijn geliefde. Ook wij zagen haar niet komen. Vieste is verder een toeristenplaats met nauwe straatjes, stenen trappen en pleintjes met horeca. Gezellig, druk, veel souvenirshops. De visserij vanuit de kenmerkende vishutten in zee is geschiedenis. Wij genoten vooral van de terugreis, de kustweg van Vieste naar Manfredonia langs baaien en kleine eilandjes. Deze weg is wel uitstekend onderhouden. Daarvan is dan weer het nadeel dat met name de plaatselijke bewoners flink snelheid willen maken. Zodat er wel eens eentje over de vangrail in de diepte verdwijnt. We werden staande gehouden door carabinieri. ‘Caduta’ zei de ene, en maakte een gebaar richting de berm. Na een poosje mochten we doorrijden. Een bergingswagen stond langs de kant en een paar mannen tuurden in de diepte tussen de bomen. Even later kwam een ambulance ons tegemoet.

Je kunt maar beter je telefoon verliezen.