Abruzzo 2

Abruzzo 2

‘Colli dei Lupi’, zo heet de camping in Santa Euphemia waar we verblijven, Heuvels der Wolven. In Nederland misschien niet meteen een wervende naam, hier is men blijkbaar gewend te leven met wilde dieren. Kilometers provinciale verbindingswegen hebben een snelheidsbeperking tot 50 km en zijn ruim voorzien met grote waarschuwingsborden voor overstekend wild en specifiek beren. Voor ons bleef al dat moois verborgen, maar het idee dat het er is maakt het al spannend. ‘s Winters schijnt er veel sneeuw te vallen in dit gebied, vooral rond de hoogste Apennijnen toppen zagen we skigebieden. Misschien laat het wild zich in de winterperiode meer zien.

Vanaf de camping wandelden we in een uur naar het dorpje Roccacaramanico. (Deze streek grossiert in onuitspreekbare plaatsnamen.) Ooit een spookdorp, verlaten door de bewoners in de jaren na WO II. Het schijnt dat er op het laatst alleen nog een 103 jarige vrouw woonde. Totdat er geleidelijk weer mensen kwamen die de huizen gingen renoveren om als vakantiehuis of

B[e-38]B te gebruiken. Er is een gezellig restaurant, een dorpskat en het hele dorp is autovrij. Enkele huizen zijn nog te koop….

Twee grotere plaatsen in de buurt zijn een bezoek waard. Sulmona en Chieti zie je niet gauw in reisgidsen en op websites maar juist dat maakt ze verrassend. Deze kleine steden zijn geen toeristen gewend, dat kun je merken en precies dat maakt ze charmant. Sulmona ligt tussen twee nationale parken, het Majella en het Abruzzo. Een levendige stad waar locale bewoners elkaar op straat op de hoogte houden van het laatste nieuws en aan de bar hun espressootje komen halen. Er zijn een paar mooie kerken uiteraard, we zagen er veel ingelegd marmer. Een aquaduct uit de 13e eeuw kruist het Piazza Garibaldi, dat om onduidelijke redenen werd geasfalteerd. En nergens anders dan in Sulmona zagen we snoepkunst: bloemen en andere figuren gemaakt van kleurige snoepjes. Er was veel concurrentie in deze handel zo te zien.

Chieti ligt hoog en strategisch tussen het kustgebied en de Apennijnen. Op het hoogste punt is een prachtig park en een Romeinse arena. Die was helaas afgesloten met een solide hek. Terecht ook wel, want nog regelmatig in gebruik voor evenementen en daar is het 2000 jaar geleden ook voor gemaakt.

In het centrum zijn mooie gebouwen met allure, veel galerijen met winkels en restaurants. In café Victoria genoten we van een echte Italiaanse lunch, ‘pranzo’, met pasta en onnavolgbaar bereide courgette. Helaas was ook de kathedraal, gelegen aan een pas gerestaureerd en in de zon oogverblindend plein, gesloten.

Op de terugweg schampten we het dorp Bucchianico, prachtig gelegen op een heuveltop. Het bordje ‘centro storico’ was weer onweerstaanbaar. Even rondgedwaald door sfeervolle steegjes en genoten van het uitzicht, o.a. op de pas bezochte stad Chieti.

Laatste nacht in Abruzzo, misschien horen we nog wolvengehuil…