Gallipoli

Gallipoli

We kijken over de muur van de oude stad en zien de zon ondergaan in zee. Dat is de eerste keer sinds we langs de kust reizen. We zijn dan ook voor het eerst aan de westkust van Italië, om de hoek van de hak zeg maar, en de stad heet Gallipoli. De naam schijnt uit het Grieks te komen en betekent simpelweg ‘mooie stad’. En dat is volkomen terecht, nog steeds. Het oudste deel van de witte stad ligt hoog op een rotseiland vlak voor de kust en is met het nieuwere deel verbonden door een brug. Langs de westkant zien we veel terrassen en ‘Sunset Bars’ waar mensen met een Aperol Spritz de zonsondergang aan de Ionische zee beleven. We slenteren langs de stadsmuur en de huizen en duiken na een poosje een van de smalle straatjes in. In een bocht zit een groepje mensen op straat op keukenstoelen met elkaar te keuvelen. We veronderstellen dat het hier doodloopt en keren om, maar we worden geroepen: je kunt er wel langs, die kant op! We belanden in verlichte straatjes met veel winkeltjes en eetgelegenheden. Al gauw worden we een overdekt terras op gepraat en bestellen we pizza. Na het eten gaan we verder door de drukke stegen, dwalen een kerk in. Een praatgrage oudere man verkoopt echte sponzen, zo uit de zee. Aha, uit Nederland? Ja, hij heeft vroeger in Duitsland gewerkt en ging in het weekend vaak dansen in Nederland. Ballare! Zijn ogen glinsteren bij de herinnering.

Bij Martinucci aan de haven hebben ze heerlijk ijs, we hadden nog geen toetje gehad.

Vanwege de wat lagere temperaturen aan de oostkant zijn we wat eerder dan de bedoeling was naar hier getrokken. Overdag nog steeds zo’n 27 graden. Noord en midden Italië hebben nu te maken met storm en wateroverlast. Hier hadden we 1 regendag met een flinke donderbui, verder nog geen problemen.

Tijdens die natte dag bezoeken we de stad Lecce. Van onder een paraplu zie je minder en we treffen het niet in die zin dat sommige bezienswaardigheden gesloten zijn en andere slechts toegankelijk voor een flinke prijs. Niettemin genieten we van de vele barokke gevels van kerken en palazzi. Het kasteel van Karel V is indrukwekkend, je loopt er zo doorheen de stad in. Het oude centrum is verder toegankelijk via drie poorten. Er is een Romeins amfitheater dat jarenlang verborgen was onder een plein. Gelukkig nu weer zichtbaar en in gebruik. Het piazza del Duomo is een verkeersvrije oase. De Chiesa di Sant’Irene wordt gerestaureerd en is niet toegankelijk. Wel is de gevel bedekt met een bedrieglijk echt fotodoek met wat het uiteindelijk moet worden. In de schemering lopen we langs de kerk van San Filippo Smaldone en vergapen ons aan het overdadige interieur. Filippo heeft bij leven veel betekend voor het onderwijs aan dove en slechthorende kinderen. Ook na zijn heengaan heeft hij kennelijk genoeg van zich laten horen om achtereenvolgens zalig en heilig verklaard te worden. Drie zusters houden stille tijd in de kerk, we storen hen niet. Vlakbij, op een splitsing van twee straatjes is een fietsenmaker druk bezig in zijn werkplaats. Volledig toegewijd aan het plakken van banden.

Helaas lijkt het uploaden van foto’s niet te lukken, dat komt dan een volgende keer!